مرمت طبقات اول و دوم بنای زیگورات چغازنبیل به پایان رسید

 مدیر پایگاه میراث جهانی چغازنبیل گفت: اقدامات اجرایی این پروژه که با برپایی کارگاه حفاظت و مرمت، تامین مواد و مصالح بهینه و نیروهای مورد نیاز از شهریور ماه سالجاری آغاز شده بود به تازگی پایان یافته است.
وی همچنین مرمت و اجرای اندود حفاظتی قسمت هایی از حصار درونی ، میانی و همچنین دروازه های ورودی معبد را که در اثر بارندگیهای ماه های گذشته آسیب دیده بودند را از جمله اقدامات صورت گرفته سالجاری در این بنا عنوان کرد. 
پاکسازی سطوح زیگورات، آماده کردن آنها جهت اندود مجدد در جبهه های شمالی، شمال شرقی  و جنوب غربی، اصلاح شیب بندی سطوح جهت تسریع و تسهیل حرکت آب های سطحی ، مرمت و احداث ماهیچه های خشتی – کاهگلی در لبه های طبقات و سطوح به منظور جلوگیری از سرریزآب های سطحی  بر روی دیواره ها، پر کردن شیارهای موجود در بدنه اتاق های ضلع جنوب غربی که در زمان گریشمن حفاری شده اند و .... از دیگر اقدامات مرمتی  در این اثر جهانی است. 
 این بنای تاریخی شاهد منحصر به فرد و استثنایی از فرهنگ و سنت تمدن ایلامی، شاهدی از اعتقادات ایلامیان به عنوان یک از قدیمی ترین گروه های بومی ناپدید شده ایران و نمونه برجسته از فضاهای شهری با طراحی ایلامی است.
 محوطه چغازنبیل ، شامل بقاياي يك شهر و اجتماع بزرگ مربوط به دوران ايلام ميانه (حدود قرن چهارده پيش از ميلاد) بوده كه از تپه‌هاي متعددي تشكيل شده است. شهر در اواخر سده چهاردهم پيش از ميلاد تخريب و طي آن بخشهايي از بناها بر اثر آتش‌سوزي نابود شد. اين محوطه که  در دوره محدودي مسكوني بود، پس از ويراني هيچگاه رونق قبلي را بدست نياورد و فقط سكونت‌هاي كوچك و استقرارهايي موقتي در دورانهاي متأخرتر پارتي و ساساني در آن ايجاد شد. عمليات كاوش محوطه، با نمايان شدن يك طاق آجري هنگام ساخت جاده شركت كشت و صنعت نيشكر هفت‌تپه، در سال1344 خورشيدي به سرپرستي دكتر عزت‌الله نگهبان آغاز شد و تا سال1357 ادامه يافت. در اين مدت با انجام چهارده فصل كاوش مداوم،  آثار معماري ارزشمندي بدست آمد. هم اكنون نيز براي شناخت بيشتر و بهتر تاريخ و تمدن ايلام، عمليات كاوش با استفاده از سيستم‌هاي جديد (مانند ژئوفيزيك) در اين محوطه در حال انجام است. آثار معماري مكشوفه در اين محوطه شامل مجموعه آرامگاه‌ها و چند مجموعه بزرگ ديگر است. این اثر تاریخی به همراه تخت جمشید و میدان نقش جهان به همت زنده یاد دکتر شهریار عدل در 4 آبان ماه 1358 در فهرست میراث جهانی قرار گرفت.